środa, 16 października 2013

Dream of a little girl

Pamiętam, gdy jako dziecko wracając nocą z rodzicami do mojej rodzinnej miejscowości, był taki moment, kiedy widziałam całą naszą wioskę z góry. Mówiłam wtedy „tak pewnie wygląda Nowy Jork nocą”. Skupisko świateł w dole wywoływało we mnie wybuch dziecięcej fantazji. Oczyma wyobraźni widziałam siebie wjeżdżającą do miasta, które nigdy nie śpi, by spocząć w moim wygodnym łóżeczku. Tak było za każdym razem gdy pod osłoną nocy wracałam do domu, a mimo to rodzice nigdy nie starali się sprostować mojego wyobrażenia, bo przecież jak tu porównać małą wioskę z ogromnym miastem gdzieś za oceanem? Dziś tak na prawdę nie wiem kiedy narodziła się we mnie miłość do kraju wielkich możliwości. Czy były to właśnie te powroty z rodzicami, a może godziny spędzone na oglądaniu kreskówek na Cartoon Network? Ten język, ten kraj, to moje wyobrażenie... Pamiętam, że mając zaledwie 7 lat potrafiłam bez niczyjej pomocy i bez żadnej nauki przedstawić się po angielsku i powiedzieć parę słów. Byłam z siebie taka dumna! Później zaczęłam kolekcjonować gazetę O.K. Piosenki z Bugsem Bunny, liczenie z Kojotem i mój wymarzony język nabierał kształtów. Mijał czas, mijały wymagania, które spowodowały, że dziecięce O.K. zmieniło się w Easy English. Zmieniało się wszystko, poza jednym - moim marzeniem, które zaczęło nabierać kształtów. Widziałam siebie w moim ślicznym domku gdzieś w Los Angeles, z prześliczną córeczką na rękach. Wtedy jeszcze marzyłam o tygrysie w ogrodzie, ale z  czasem zdałam sobie sprawę, że nie wszystkie zwierzątka nadają się na domowe przytulanki :) Mój pociąg do tego kraju i tych ludzi był tak wielki, że narodziło się z tego wiele rodzinnych żartów. Uśmiechałam się za każdym razem gdy ktoś pytał „no to kiedy się przeprowadzasz do tego Los Angeles”, a w głębi serca szukałam okazji, by wreszcie pokazać, by udowodnić im i sobie, że jeśli jesteśmy w stanie o czymś marzyć, to jesteśmy też w stanie te marzenia zrealizować. Czekałam długo, być może za długo. W końcu nadarzyła się sposobność - Camp America! Nie pamiętam już dokładnie od kogo i gdzie dowiedziałam się o całej idei Camp’ów, ale pamiętam, że od razu narodziła się we mnie chęć zrealizowania marzenia tej małej dziewczynki, która nigdy we mnie nie umarła. Szybko zabrałam się za  załatwianie formalności i tak oto po paru miesiącach miałam już wizę w paszporcie i plan wspaniałych wakacji w USA. Niestety nie wyjechałam. Chciałabym w tym miejscu napisać, że spadł grom z jasnego nieba, czy inna katastrofa, która mnie zatrzymała, jednak byłoby to kłamstwem. Zostałam, gdyż nie chciałam skrzywdzić najbliższych. Widok przerażonych, zmartwionych rodziców i to poczucie żalu, że to
 z mojej winy. Nie dałam rady, zrezygnowałam. Może byłam za młoda, za słaba, a może to po prostu nie był mój moment?
Teraz jestem nieco starsza i nieco silniejsza. Wydaje mi się, że i rodzice zrozumieli wreszcie, że jest to dla mnie ważne, że jest to coś o czym naprawdę marzę. Tak oto jestem tu i teraz, na  osiemnaście dni przed wylotem, w pogoni za realizacją marzenia z przeszłości. Czy się boję? Skłamałabym gdybym powiedziała, że nie. Boję się wielu rzeczy, ale wiem, że jeśli nie sprawdzę, jeśli nie spróbuję TEGO życia TAM, to do końca życia będę tego żałować. Mam jednak nadzieję, nadzieję, że nie zawiodę tej małej dziewczynki z przeszłości.